ரஜினியும் கமலஹாசனும்...மற்றும் பலரும்

சமீபகால திரைப்படங்களில் (இளம்??)கதாநாயகர்கள் தங்களை ரஜினி போலவும் கமல் போலவும் உருவகபடுத்திகொண்டு இருக்கிறார்கள். கதாசிரியர்களும் கதைகளை அவ்வாறே எழுதுகிறார்கள். பாடலாசிரியர்களும் தூக்கிவிடுகிறார்கள். ஒரு விஷயத்தை பொதுவில் இவர்கள் யோசிக்க மறக்கிறார்கள். ரஜினியும் கமலும் ஒரு இரவில் ஹீரோ ஆகவில்லை. வில்லனாகவும், சிறு கதாநாயகர்களாகவும் மெல்ல மெல்ல கனமான திரைக்கதைகளையும் தாண்டி இந்த நிலைக்கு வந்திருக்கிறார்கள். சிறந்த கதைகளாலும், இயக்குனர்களாலும் செதுக்கபட்டு இருக்கிறார்கள். மாஸ் ஹீரோ என்ற நிலைக்கு முன்னர் நல்ல நடிகர் என்ற நிலையும் தொட்டு நடித்திருக்கிறார்கள். அவர்களை சுற்றி நல்ல நண்பர்கள் உண்டு. பாலகுமாரன், சுஜாதா, மணிரத்தினம், ஏ.வி.எம்.சரவணன், ராபர்ட் ராஜசேகர், பாரதிராஜா, பாலசந்தர், பாலுமகேந்திரா, மகேந்திரன், ருத்தரய்யா, இளையராஜா, எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன், சிவாஜிகணேசன், ஜெமினிகணேசன், நகேஷ், சோ, சிங்கீதம் சீனிவாசராவ் மேலும் பலரும் பலரும்.. இந்த இருவரின் பரிணாமங்களுக்கு உணவளித்து இருக்கிறார்கள். அடிப்படையான வாழ்க்கைமுறை அடிப்படையில் இருவருக்கும் வேறுபாடுகள் இருந்தாலும் உள்ளார்ந்த நட்பு இருவருக்குள்ளும் உண்டு. கருத்துகளை சுதந்திரமாகவும் தோழமை உணர்வோடும் பரிமாறி கொள்கிறார்கள். அடுத்தவர் திறமை மேல் இருவருக்கும் நம்பிக்கை உண்டு...இதனை இவர்கள் இருவரது பேட்டிகளிலும் காணலாம். ரஜினி கமல் போல ஆவதற்க்கு மாஸ் ஹீரோ இமேஜ் மட்டும் போதுமானதல்ல. அடிப்படையான குழு மனப்பான்மையுடனான தொழில் உணர்வு, திறமையான கதைகளில் நடிக்ககூடிய தைரியம், வேறுபட்ட இயக்குனர்களினால் இயக்கபடுதல் இவைகளும் தேவை. சமீபத்தில சில திரைப்பட துணுக்குகளே எரிச்சலையும் தலைவலியையும் கொடுத்துவிட்டது. இவ்வாறு இருப்பின் நல்ல திறைப்படங்கள் என்பது கண்காட்சி பொருளாகிவிடும். சில விதிவிலக்குகளும் உண்டு... அவை பெரும்பான்மை சமூகத்தில் எடுபடுவதில்லை. வெகுசிலரால் மட்டுமே பார்க்கபட்டு சீக்கிரம் தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்பபட்டுவிடுகின்றன.