கஜினி

சமீபத்தில் கஜினி திரைப்படம் பார்த்தேன். கமர்சியல் திரைப்படம். லாஜிக் எல்லாம் பேசினால் படம் பார்க்க முடியாது. நடிப்பதற்கு அதிகம் வாய்ப்புகள் இல்லை - பத்திரிக்கைகள் இதனையே அற்புதமான நடிப்பு என புகழ்கின்றன. நடிப்பின் இலக்கணம் இப்போதெல்லாம் மாறிவருகிறது. உண்மையாக நடித்தெல்லாம் இப்போதைய பார்வையில் ஓவர் ஆக்டிங். இயல்பாக இருப்பது என்ற போர்வையில் நடிக்காமலேயே இருப்பதுதான் நடிப்பு. இயல்பு நடிப்பு பற்றி எல்லாம் யாருக்கும் தெரிவதில்லை. வங்கமும், கேரளமும் கமர்சியல் திரைப்படங்களில் கை நனைத்திருந்தாலும் நம்மைபோல முங்கி குளிப்பதில்லை. சொல்ல வருவதை தெளிவாக சொல்லும் பாங்கு இருக்கிறது. இப்போதெல்லாம், சண்டைகாட்சிகள், தெளிவான காமிரா, கொஞ்சம் பதைபதைக்கும் இசை, உள் ஆர்ந்த கவர்ச்சி, ஆணுக்கு நிகரான பெண்கள் (எதில் என்றெல்லாம் கேட்க கூடாது - சில நேரங்களில் ஆணைவிட அதிகமாக)காமெடி என்ற பெயரில் கூச்சலும் கும்மாளமும் என்பதெல்லாம் திரைப்படமாகிவிட்டது. பாலுமகேந்திராவும் விதிவிலக்கு அல்ல போல - புகைபடங்கள் வேறு மாதிரி பேசுகின்றன. கதை என்பது ஒரு வரி விஷயம். வசனம் என்பது அதிபுத்திசாலிதனமாக இருக்க வேண்டும் என்பதாலேயே குழப்பங்கள் கூடியது. எடிட்டிங் என்ற பெயரில் வேகமான புரிதலுக்கு முந்தய பட ஓட்டம். யாருக்காக திரைப்படம் என்பதே புரியவில்லை - எல்லாம் படித்த, உலக படங்கள் பார்க்கும், மேல்தட்டு சமூகத்துக்கு மட்டும் திரைப்படம் என்றால் அவர்கள் உலகபடங்களே பார்கலாமே- தமிழ் படங்களில் என்ன உண்டு விஷேசமாக - உச்சரிப்பு தங்கிலிசை தவிர...